Soul substance (jīva dravya) is ubiquitous but unseen. Driving force within each one of us, it has been, since time immemorial, a subject matter of research by philosophers, religious leaders and laity. Still, ambiguity and misconceptions prevail as regard its real nature. Some negate the existence of soul and attribute consciousness to the union of four basic substances – earth (prthvī), water (jala), fire (agni), and air (vāyu); death leads to its annihilation. Some believe it to be momentary, devoid of (...) self-existence. Still others consider it a product of illusion (māyā) or ignorance (avidyā) as all objects are manifestations of Brahma; only the one eternally undivided Brahma exists. All such conceptions are based on absolutism like: existence (bhāvaikānta) and non-existence (abhāvaikānta), non-dualism (advaita-ekānta) and separateness (prthaktva-ekānta), and permanence (nityatva-ekānta) and momentariness (ksanika-ekānta). Jaina epistemology goes beyond the superficial and examines objects of knowledge from all possible points of view. It asserts that the entity (dharmī) and its attributes (dharma) are neither absolutely dependent (āpeksika) nor absolutely independent (anāpeksika). Only an entity which has general (sāmānya – concerning the substance, dravya) and particular (viśesa – concerning the mode, paryāya) attributes can be the subject of knowledge. Substance without its modification and modification without its substance cannot be the subject of valid knowledge; only their combination can be the subject of knowledge. (shrink)

This album brings together photos from a documentary trip I made in December 2008-January 2009 in Central America (Guatemala and Honduras), to discover the old Maya civilization. In one of those blurry days caused by Pacaya volcano’s debris and ash, along the ruins of Petén, I believe I must have had an encounter with the Maya deity Kʼawiil….

Artificial intelligence has historically been conceptualized in anthropomorphic terms. Some algorithms deploy biomimetic designs in a deliberate attempt to effect a sort of digital isomorphism of the human brain. Others leverage more general learning strategies that happen to coincide with popular theories of cognitive science and social epistemology. In this paper, I challenge the anthropomorphic credentials of the neural network algorithm, whose similarities to human cognition I argue are vastly overstated and narrowly construed. I submit that three alternative supervised learning (...) methods—namely lasso penalties, bagging, and boosting—offer subtler, more interesting analogies to human reasoning as both an individual and a social phenomenon. Despite the temptation to fall back on anthropomorphic tropes when discussing AI, however, I conclude that such rhetoric is at best misleading and at worst downright dangerous. The impulse to humanize algorithms is an obstacle to properly conceptualizing the ethical challenges posed by emerging technologies. (shrink)

The standard counterexamples to David Lewis’s account of intrinsicality involve two sorts of properties: identity properties and necessary properties. Proponents of the account have attempted to deflect these counterexamples in a number of ways. This paper argues that none of these moves are legitimate. Furthermore, this paper argues that no account along the lines of Lewis’s can succeed, for an adequate account of intrinsicality must be sensitive to hyperintensional distinctions among properties.

Resemblances obtain not only between objects but between properties. Resemblances of the latter sort - in particular resemblances between quantitative properties - prove to be the downfall of a well-known theory of universals, namely the one presented by David Armstrong. This paper examines Armstrong's efforts to account for such resemblances within the framework of his theory and also explores several extensions of that theory. All of them fail.

The public rejection of scientific claims is widely recognized by scientific and governmental institutions to be threatening to modern democratic societies. Intense conflict between science and the public over diverse health and environmental issues have invited speculation by concerned officials regarding both the source of and the solution to the problem of public resistance towards scientific and policy positions on such hot-button issues as global warming, genetically modified crops, environmental toxins, and nuclear waste disposal. The London Royal Society’s influential report (...) “Public Understanding of Science”, which spearheaded the now-thriving area of science... (shrink)

The evidence-based medicine (EBM) movement is touted as a new paradigm in medical education and practice, a description that carries with it an enthusiasm for science that has not been seen since logical positivism flourished (circa 1920–1950). At the same time, the term ‘‘evidence-based medicine’’ has a ring of obviousness to it, as few physicians, one suspects, would claim that they do not attempt to base their clinical decision-making on available evidence. However, the apparent obviousness of EBM can and should (...) be challenged on the grounds of how ‘evidence’ has been problematised in the philosophy of science. EBM enthusiasm, it follows, ought to be tempered. The post-positivist, feminist, and phenomenological philosophies of science that are examined in this paper contest the seemingly unproblematic nature of evidence that underlies EBM by emphasizing different features of the social nature of science. The appeal to the authority of evidence that characterizes evidence-based practices does not increase objectivity but rather obscures the subjective elements that inescapably enter all forms of human inquiry. The seeming common sense of EBM only occurs because of its assumed removal from the social context of medical practice. In the current age where the institutional power of medicine is suspect, a model that represents biomedicine as politically disinterested or merely scientific should give pause. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

In "Does Four-Dimensionalism Explain Coincidence" Mark Moyer argues that there is no reason to prefer the four-dimensionalist (or perdurantist) explanation of coincidence to the three-dimensionalist (or endurantist) explanation. I argue that Moyer's formulations of perdurantism and endurantism lead him to overlook the perdurantist's advantage. A more satisfactory formulation of these views reveals a puzzle of coincidence that Moyer does not consider, and the perdurantist's treatment of this puzzle is clearly preferable.

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Because “evidence” is at issue in evidence-based medicine (EBM), the critical responses to the movement have taken up themes from post-positivist philosophy of science to demonstrate the untenability of the objectivist account of evidence. While these post-positivist critiques seem largely correct, I propose that when they focus their analyses on what counts as evidence, the critics miss important and desirable pragmatic features of the evidence-based approach. This article redirects critical attention toward EBM’s rigid hierarchy of evidence as the culprit of (...) its objectionable epistemic practices. It reframes the EBM discourse in light of a distinction between objectivist and pragmatic epistemology, which allows for a more nuanced analysis of EBM than previously offered: one that is not either/or in its evaluation of the decision-making technology as either iconoclastic or creedal. -/- . (shrink)

While most of healthcare research and practice fully endorses evidence-based healthcare, a minority view borrows popular themes from philosophy of science like underdetermination and value-ladenness to question the legitimacy of the evidence-based movement’s philosophical underpinnings. While the feminist origins go unacknowledged, those critics adopt a feminist reading of the “gap argument” to challenge the perceived objectivism of evidence-based practice. From there, the critics seem to despair over the “subjective elements” that values introduce to clinical reasoning, demonstrating that they do not (...) subscribe to feminist science studies’ normative program——where contextual values can enable good science and justified decisions. In this paper, I investigate why it is that the critics of evidence-based medicine adopt feminist science’s characterization of the problem but resist the productive solutions offered by those same theorists. I suggest that the common feminist empiricist appeal to idealized epistemic communities is impractical for those working within the current biomedical context and instead offer an alternate stream of feminist research into the empirical content of values (found in the work of Elizabeth Anderson and Sharyn Clough) as a more helpful recourse for facilitating the important task of legitimate and justified clinical decision-making. I use a case study on clinical decision-making to illustrate the fruitfulness of the latter feminist empiricist framework. -/- See response by Sharyn Clough: http://wp.me/p1Bfg0-1aN See reply by Maya Goldenberg: http://wp.me/p1Bfg0-1oY. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

With twentieth- and twenty-first-century philosophy of science’s unfolding acceptance of the nature of scientific inquiry being value-laden, the persistent worry has been that there are no means for legitimate negotiation of the social or non-epistemic values that enter into science. The rejection of the value-free ideal in science has thereby been coupled with the spectres of indiscriminate relativism and bias in scientific inquiry. I challenge this view in the context of recently expressed concerns regarding Canada's death of evidence controversy. The (...) worry, raised by Stathis Psillos, is that as constructivist accounts of science demoted the previously secure status of evidence for drawing justified conclusions in science, we were left with no rational delineation between the right and wrong values for science. The implication for the death of evidence controversy is that we may have no rational grounds for claiming that the Canadian Government is wrong to interfere with scientific enterprise. But he does offer another avenue for reaching the conclusion that the wrong social values are directing the current stifling of some sectors of Canadian science. Psillos draws from standpoint epistemologies to devise a salient defence of ‘valuing evidence’ as a universalizable social value. That is, government bodies ought to enable scientific research via adequate funding as well as political non-interference. In this paper, I counter that non-epistemic values can be rationally evaluated and that standpoint epistemology’s universalizable standpoint provides an inadequate framework for negotiating social values in science. Regarding, I draw from the evidence-based medicine debate in philosophy of medicine and from feminist empiricist investigations into the science–values relationship in order to make the argument for empirically driven value arbitration. If social values can be rationally chosen in the context of justification, then we can have grounds for charging the Canadian leadership with being ‘at war with science’. I further argue that my recommended empiricist methodology is preferable to Psillos’s search for universalizable perspectives for negotiating social values in science because the latter method permits little more than the trivial conclusion that evidence is valuable to science. (shrink)

Questions regarding the formation of the Universe and ‘what was there’ before it came to existence have been of great interest to mankind at all times. Several suggestions have been presented during the ages – mostly assuming a preliminary state prior to creation. Nevertheless, theories that require initial conditions are not considered complete, since they lack an explanation of what created such conditions. We therefore propose the ‘Creatio Ex Nihilo’ (CEN) theory, aimed at describing the origin of the Universe from (...) ‘nothing’ in information terms. The suggested framework does not require amendments to the laws of physics: but rather provides a new scenario to the Universe initiation process, and from that point merges with state-of-the-art cosmological models. The paper is aimed at providing a first step towards a more complete model of the Universe creation – proving that creation Ex Nihilo is feasible. Further adjustments, elaborations, formalisms and experiments are required to formulate and support the theory. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

I briefly discuss the philosophical reasons for preferring the future over the present.

In Clough’s reply paper to me (http://wp.me/p1Bfg0-1aN), she laments how feminist calls for diversity within scientific communities are inadvertently sidelined by our shared feminist empiricist prescriptions. She offers a novel justification for diversity within epistemic communities and challenges me to accept this addendum to my prior prescriptions for biomedical research communities (Goldenberg 2013) on the grounds that they are consistent with the epistemic commitments that I already endorse. In this response, I evaluate and accept her challenge.

I briefly discuss the problems of Chisholm's entia successiva--the mind and body being successive parts of a machine.

The precondition of any feminist politics – a usable category of ‘woman’ – has proved to be difficult to construct, even proposed to be impossible, given the ‘problem of exclusion’. This is the inevitable exclusion of at least some women, as their lives or experiences do not fit into the necessary and sufficient condition(s) that denotes group membership. In this paper, I propose that the problem of exclusion arises not because of inappropriate category membership criteria, but because of the presumption (...) that categories can only be organised by identity relations or shared properties among their members. This criterion of sameness as well as the characterisation of this exclusion as essentialism attests to a metaphysics that is not conducive to resistance and liberatory projects. Following a strain of hybrid thinking in feminist and post-colonial theory, I outline an alternative pluralist logic that confronts oppressive binaries that impede theory work in gender, sexuality, and race theory, and limit political action and resistance. The problem of exclusion is neither irresolvable nor is it essentialism. Instead it is a denial of subjectivity due to pseudodualistic self/Other dichotomies that can be resisted by adopting a new categorial logic. While this paper focuses on the specific problem of formulating a category of ‘woman’, it has implications for other areas of gender, critical race, and postcolonial theory. Rather than working toward an inclusive category founded on sameness, theorists need to develop independent and positive categories grounded in difference. Our current categorial logic does not permit such a project, and therefore a new metaphysics must be adopted. (shrink)

The once animated efforts in medical phenomenology to integrate the art and science of medicine (or to humanize scientific medicine) have fallen out of philosophical fashion. Yet the current competing medical discourses of evidencebased medicine and patient-centered care suggest that this theoretical endeavor requires renewed attention. In this paper, I attempt to enliven the debate by discussing theoretical weaknesses in the way the “lived body” has operated in the medical phenomenology literature—the problem of the absent body—and highlight how evidence-based medicine (...) has refigured medical phenomenology’s historical nemesis, “biomedicine.” What we now need is a phenomenology of the embodied subject in the age of evidence-based medicine. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

We live in an age of evidence-based healthcare, where the concept of evidence has been avidly and often uncritically embraced as a symbol of legitimacy, truth, and justice. By letting the evidence dictate healthcare decision making from the bedside to the policy level, the normative claims that inform decision making appear to be negotiated fairly—without subjectivity, prejudice, or bias. Thus, the term ‘‘evidence-based’’ is typically read in the health sciences as the empirically adequate standard of reasonable practice and a means (...) for increasing certainty. Supporters believe that evidence-based medicine (EBM) can introduce rational order to the deliberative processes of healthcare decision making. It is perhaps puzzling, then, to come across critical perspectives (typically arising from the humanities and the more theory-driven social sciences) raising concerns about a seeming technogovernance being introduced by this deferral to the evidence where power interests can be obfuscated by way of technical resolve. The critics holding this minority view argue that technological solutions to problems of knowledge and practice cannot replace medicine’s normative content. Against EBM’s democratic leanings toward transparency and accountability, medical criteria alone cannot decide valueladen ethically charged decisions. This paper attempts to explain and evaluate this important debate in the philosophy of medicine, focusing specifically on the dispute over 'evidence-based women's health'. (shrink)

In accordance with the critical women’s health literature recounting the ways that women are encouraged to submit themselves to various sorts of health “imperatives”, I investigate the messages tacitly conveyed to women in “campaigns for the cure” and breast cancer awareness efforts, which, I argue, overemphasizes a “positive attitude”, healthy lifestyle, and cure rather than prevention of this life-threatening disease. I challenge that the message of hope pervading breast cancer discourse silences the despair felt by many women, furthers a tacit (...) blaming for disease infliction via a rhetoric of personal responsibility, underemphasizes other cogent health determinants like environmental toxicity, and undermines legitimate critiques of current biomedical practices like widespread mammography. While finding a cure for breast cancer is a laudable and worthwhile healthcare goal that can understandably be shared by women’s health activists, corporate sponsors, and the medical community, this paper resists the current formation of campaigns for the cure and “pink ribbon activism” in general. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

As the quality movement in health care now enters its fourth decade, the language of quality is ubiquitous. Practitioners, organizations, and government agencies alike vociferously testify their commitments to quality and accept numerous forms of governance aimed at improving quality of care. Remarkably, the powerful phrase ‘‘quality of care’’ is rarely defined in the health care literature. Instead it operates as an accepted and assumed goal worth pursuing. The status of evidence-based medicine, for instance, hinges on its ability to improve (...) quality of care, and efforts are made by both proponents and detractors to unpack the contents and outcomes of evidence-based practice while the contents of ‘‘quality of care’’ are presumed to be understood. Because the goals of medicine are far from obvious, this paper investigates the neglected term, ‘‘quality of care,’’ in an effort to understand what it is that health care practices are so uncritically assumed to be striving for. Finding lack of consensus on the terminology in the quality literature, I propose that the term operates rhetorically by way of persuasive appeal (and lack of descriptive meaning). Unsatisfied that ‘‘quality of care’’ operates as a mere buzzword in morally contentious debates over resource allocation and duties of care, I implore health care communities to go beyond mere commitments to quality and, instead, to focus attention on the difficult task of specifying what counts as quality care within an economically constrained health care system. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

The conceptualizations of meanings of existence started with the ontological or metaphysical debates in philosophy. Then at the peak of modern times, the school of existentialism dealt with the issue of human existence particularly by citing individual freedom. In all these series of philosophizing, the human being was considered as a singular type entity who thinks and acts in the same way. So, the historical development of philosophical thinking has not brought enough solutions, with regard to the existential issues of (...) human females and other genders. It is through the end of the modern period only, the identities of caste, class, religion, region, ethnicity, gender etc. were taken into serious scrutiny to see the intersectional issues while conceptualizing the ontic status of humans. This article is a look at these aspects of philosophizing in general, and in particular, it analyses the issues of gendered experiences of human beings in cultures. This will lead to examining the meanings of existence for women as a category with reference to the modern writings of Simone de Beauvoir. The possible existence of many genders and the issues in conceiving an essentialist category called woman or man, are being scrutinized in this article through the postmodern writings of Judith Butler. To analyze the experience of genders, this study draws references from various feminist philosophers and concentrates on the existentialist phenomenological writings of Simone de Beauvoir and the deontological phenomenology of Judith Butler. (shrink)

Dreaming has been a subject for debate for thousands of years as to what it entails and how it affects daily living. This paper goes into depth about if dreaming holds reality within, and if morality should be taken into consideration.

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

У статті здійснено аналіз понять комунікативної тактики, схарактеризовано білінгвальність комунікативної тактики у текстах українськомовного маркетингового дискурсу на матеріалі українських веб-ресурсів.

The philosophical significance of rhythm in the United States has been undermined from both sides of what Adorno and Horkheimer called the ‘dialectic of enlightenment’. When rhythm has not been falsely exalted, promising a fetishised, racialised ‘return’ to the body, it has been devalued through the tainted associations of rhythmic synchronisation with fascist regimes and the demand for compliance. In this article, I engage these issues as they inflect the politics of musical form. Adorno’s notorious critique of jazz – developed (...) across a wide range of essays spanning three decades (1933-1962) – has been rightly disparaged, but his concept of the politics of metric regularity has not been repudiated. In what follows, I provide an analysis of how metric regularity works for Adorno as a concept – its limitations and presuppositions. Adorno opens up new critical thought about rhythm by taking seriously the problem of the bass drum in jazz and its historical and structural relation to the military march. However, he gets seriously wrong the different implications of marching rhythm for African-American (and therefore American) history, failing to understand its radical difference from the dangers of European fascism for its victims. -/- Transnational rhythmic forms in the black diaspora (including the United States) and the interracial experiences that these forms enable, at least as in-principle possibilities, continually contest the ‘the divisions between life and thought’ that have been taken for granted by majoritarian philosophy in the West. From this perspective, the segregation of intellect from feel (a technical term among musicians to indicate those normatively right aesthetic choices that nevertheless emerge in excess of predetermined rules is not tenable given the polyrhythmic background that must be presupposed in order for any piece of diasporic music, including and especially in the United States, to be intelligible. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

The topic of the present paper is conducting feminist research in South Asia and the way politics works in this process. It is specifically based on the experiences of empirical work done in Kerala, the southernmost state in India, which is unique in being one of the only two states with a strong communist movement. In addition, the numerous religions, castes, and communities of the Kerala region can be profitably analyzed in connection with the policies of the Left, emerging feminist (...) movements, and mechanisms of power. As an indigenous, feminist activist and researcher, I have been working with a Western feminist scholar who is also a university professor, in a project concerning marriage and inheritance in Kerala in the twentieth century. The project is based on various archival materials, as well as interviews with families of different classes and communities, politicians, and religious leaders. The purpose of the paper is to elaborate upon methodological experiences gained from my collaboration as a research assistant for the Western scholar. Specifically, I wish to explore the way power, as based on gender, ethnicity, generation, and the researcher’s position in society, operated when data was collected and interviews carried out. The main thesis of my study is that, through our cooperation, we managed to overcome difficulties that each of us, working alone, would not have been able to surmount. Our production of “knowledge” must be seen in the light of the complex political and cultural power relations prevailing in Kerala, as well as of our own position in society and the role we each played within the research project itself. (shrink)

What makes a culture and what are the cultural traits identified by people are important questions to be developed more within diaspora studies. This article proposes a critical inquiry into the ways of defining socio-cultural traits through the discussions with Indian diaspora living in the context of Western culture. It suggests hypothesis that there is a possibility of hybrid cultures between the Eastern and Western. The ontological status of being ‘Indian’ would be different while living in India and abroad, and (...) the cultural ontology in those subject positions would also vary to produce hybrid cultures. Theories of migration, culture and gender constitute a background and framework in this study. Reflections on cultural identity and cultural traits are obtained in this study through direct interviews with diaspora Indians living in Germany. In this process of analyses, the methodology of gender is adopted along with other methods of qualitative research to see how the socio-cultural perspectives change after migration to Western cultures, and how those are different among men and women. The preliminary argument derived in this article is that cultural traits can be traced in aspects of people’s daily life, but not only through dominant art forms, literature or historical monuments. It is done with a critical perspective on the existing dominant methods of defining culture. This study has a critic on existing methodologies that are Eurocentric, male-centric and neglecting the individual and mundane experiences of people who live in varied cultural contexts with complex cultural identities. Key words: Culture, Gender, Migration, Germany, Indian Diaspora, Hybridity. (shrink)

ABSTRACT This paper is an analysis on the phenomenological notions of ethics, which Simon de Beauvoir calls as the ethics of ambiguity. Human beings always face ambiguity in their situations of lived world. As far as one is living the life, the ambiguity is unavoidable in her/his actions. Though one tries to hold on the philosophy of internality, to assert no external things are affecting in defining her/his actions or ethical positions, the ambiguity prevails. Simone de Beauvoir’s noted book, Ethics (...) of Ambiguity established that ethics could be understood only in real life contexts. This paper is an attempt to see her arguments from phenomenological approach to maintain that her ethics is more phenomenological than existential. This is a study on ethics from a feminist point of view too, to critically approach the absolute moral values of systems of hierarchy as patriarchy that divide human beings as oppressed and oppressor. -/- . (shrink)

I briefly discuss the Gettier Problem, problems with the justified theory of true belief, and offer support for Feldman's concept of no false grounds.

We provide an analysis of the public's having warranted epistemic trust in science, that is, the conditions under which the public may be said to have well-placed trust in the scientists as providers of information. We distinguish between basic and enhanced epistemic trust in science and provide necessary conditions for both. We then present the controversy regarding the connection between autism and measles–mumps–rubella vaccination as a case study to illustrate our analysis. The realization of warranted epistemic public trust in science (...) requires various societal conditions, which we briefly introduce in the concluding section. (shrink)

The modern abundance and prominence of data has led to the development of “data science” as a new field of enquiry, along with a body of epistemological reflections upon its foundations, methods, and consequences. This article provides a systematic analysis and critical review of significant open problems and debates in the epistemology of data science. We propose a partition of the epistemology of data science into the following five domains: (i) the constitution of data science; (ii) the kind of enquiry (...) that it identifies; (iii) the kinds of knowledge that data science generates; (iv) the nature and epistemological significance of “black box” problems; and (v) the relationship between data science and the philosophy of science more generally. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.